Χοιρινό πρασοσέλινο με σελινόριζα

Στα ταξίδια

Κάθε χώρα σε κάθε ταξίδι αλλά και κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει να προσφέρει γευστικές εμπειρίες, που μόνο αν είσαι γενικότερα ανοιχτός σε τέτοιου είδους εμπειρίες μπορείς να τις…γευτείς και να τις απολαύσεις! Νομίζω πως είναι κρίμα μαζί με τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες που έχει να σου προσφέρει κάθε μέρος σε κάθε ταξίδι να μη δίνουμε την ανάλογη σημασία στις γαστριμαργικές ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και να ζητάμε ή να παραγγέλνουμε μόνο γνώριμες σε μας γεύσεις. Είναι ωραίο να μπορείς να συνδυάζεις κάθε τόπο και κάθε χώρα με τα ντόπια στοιχεία και χαρακτηριστικά, αυτά που τουλάχιστον καταφέρνεις να παρατηρήσεις από τη σύντομη συνήθως διαμονή σου είτε αυτό αφορά στην κουλτούρα, στον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων, στην αρχιτεκτονική ή στο φυσικό περιβάλλον. Μέρος της κουλτούρας λοιπόν αλλά και του ταξιδιού αποτελούν και οι γευστικές εμπειρίες που έχει να προσφέρει το κάθε μέρος από την τοπική του κουζίνα και να προσθέσει καινούρια στοιχεία στις αναμνήσεις που θα ακολουθήσουν.

Σε μια πολύ σύντομη αλλά και πολύ γρήγορη ανασκόπηση, θυμάμαι… Για την Ιταλία δεν χρειάζεται καν να αναφέρω τις μακαρονάδες και τις πίτσες που έχουν αφομοιωθεί και προσαρμοστεί απόλυτα στη δική μας καθημερινότητα και στα γούστα μας αλλά θα θυμηθώ τα παγωτά τους , μια ανεπανάληπτη εμπειρία σε υφή και ευφάνταστες γεύσεις. Άλλωστε οι Ιταλοί λένε πως “οτιδήποτε τρώγεται μπορεί να γίνει παγωτό”. Λέμε τώρα… Στην Τσεχία έφαγα υπέροχο goulash (σούπα με μοσχάρι και λαχανικά) αλλά το φαγητό που με έχει σκλαβώσει είναι τα Κνεντλίκια τα οποία μαγειρεύει εξαιρετικά η μαμά μου γιατί τυχαίνει και έχω θεία Τσέχα. Στην Γερμανία θυμάμαι τα pretzels, τα εξαιρετικά λουκάνικα σε μεγάλη ποικιλία και το sauerkraut (ξινολάχανο) σε hot dog σε υπαίθριες αγορές, συνοδεία gluhwein. Στην Ολλανδία πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα στο δρόμο σε χάρτινο χωνάκι αλλά και ψάρι (συνήθως ρέγγα) με κρεμμύδι σε χάρτινο πιατάκι, σαλάτα coleslaw (αν και δεν είμαι εντελώς σίγουρη για την ολλανδική της καταγωγή) και φυσικά τυριά gouda και edam. Στη Γαλλία χωρίς πολλή σκέψη θυμάμαι το σωστά ψημένο μοσχάρι με την υπέροχη κρούστα εξωτερικά και στο εσωτερικό να κρατάει το αίμα σ’ ένα συνδυασμό τέλειας υφής και γεύσης και μη νομίσετε ότι το μοσχάρι μου το θέλω rare, μάλλον ήταν ψήσιμο που λέγεται… υπεροχής γαλλικής κουζίνας. Στη Νέα Υόρκη θυμάμαι τα muffins, pancakes με σιρόπι και τα bagels που έτρωγα στο δρόμο απαραιτήτως με παπαρουνόσπορο. Για την Αγγλία όλα στο μυαλό μου είναι διάχυτα γιατί ήταν πολύς ο καιρός αλλά και τα φαγητά πολλά που δοκίμασα διαφορετικών χωρών και κυρίως ιταλικής, κινεζικής, γιαπωνέζικης και ινδικής. Αλλά δεν γίνεται να παραλείψω και να μη θυμηθώ το πασίγνωστο fish&chips, το μοσχάρι(roast beef) με το μπλιαχ yorkshire pudding, τυρί cheddar, την υπέροχη κρέμα custard αλλά και τα πρωινά με αυγά, bacon και την oh, no! προσθήκη φασολιών κονσέρβας σε σάλτσα ντομάτας. Στην Σκωτία έφαγα Scoth-Broth (βραστό μοσχάρι σε παχιά σάλτσα) και φυσικά σκωτσέζικο σολομό.

Στα ταξίδια μου ανά την Ελλάδα ο “κατάλογος” ανάμνήσεων δε θα ‘χει τελειωμό και τι να πρωτοθυμηθώ. Το σοφρίτο και την παστιτσάδα στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη τις τουλούμπες τα τρίγωνα και τις μπουγάτσες, στην Κοζάνη λαχανοντολμάδες με τουρσί, στα Κρέσταινα τα χωριάτικα λουκάνικα με πορτοκάλι και πράσο και στην Καλαμάτα τις δίπλες, στις Κυκλάδες την πατατόπιτα και τη φάβα, το κουφέτο (γλυκό του κουταλιού με κολοκύθι, μέλι και αμύγδαλα) στη Μήλο, πιταράκια στην Κίμωλο, τυριά στην Ίο όπως ξινoτύρι που το χρησιμοποιούν αντί της φέτας στην χωριάτικη σαλάτα, πικάντικο σκοτύρι και το εξαίσιο νιώτικο κεφαλοτύρι τους, καταπληκτική κάππαρη στην Τήνο, ρεβιθοκεφτέδες και αμυγδαλωτά στη Σίφνο, ντάκο, χοχλιούς και καλιτσούνια στην Κρήτη, βατραχοπόδαρα στα Γιάννενα, μοσχάρι με χυλοπίτες και τυρί μετσοβόνε στο Μέτσοβο, τις χορτόπιτες, την κρεατόπιτα και τυρί φέτα στην Ήπειρο.

Και έτσι μετά από τόσες γεύσεις και άλλες τόσες που ξεχνάω, γυρίζω πίσω στα πάτρια εδάφη και προς τιμή της Ηπειρώτισσας μαμάς (και των συνταγών της) θα γράψω για το Ηπειρώτικο Χοιρινό πρασοσέλινο με σελινόριζα.